حصار آسمان

محبوب من جهان ، غزلی عاشقانه است
این بهترین تصور من از زمانه است !

در چارچوب آبی دنیا حیات ما
یک لحظه استراحت در قهوه خانه است

دنیا به لطف عشق چنین دیدنی شده
چون آتشی که جلوه ی آن در زبانه است !

اما بدون عشق ، جهان با جنون جنگ
میدان یک مسابقه ی وحشیانه است !

دنیا بدون عشق خودش یک جهنم است
توصیف یک جهنم دیگر نشانه است !

عاشق شو تا سرشت جهان را عوض کنیم
با من بخوان که فرصت ما یک ترانه است !

ما خسته ایم از این قفسِ صد هزار قفل
دلتنگی و کدورت و غربت بهانه است !

#غلامرضا_طریقی

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج
حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

ای موی پریشان تو دریای خروشان
بگذار مرا غرق کند این شب مواج

یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم
یک آه کشیدیم و رسیدیم به معراج

ای کشتۀ سوزاندۀ بر باد سپرده
جز عشق نیاموختی از قصه حلاج

یک بار دگر کاش به ساحل برسانی
صندوقچه ای را که رها گشته در امواج

#فاضل_نظری

💠 1 💠

جلوی آینه بایست
رو به روی خودت
و در فکر
به این نگاه کن
که مردان آهنین چگونه باید
زیباییت را در حرکت یک ضرب تحمل کنند
 
این چشمانت را برای دیدن گذاشته اند،نه جنگیدن
تو با چشمان مسلحت
چگونه حامی صلیب سرخ وُ صلیب عیسی ای
که تمام نگاه ها را به خودت میخکوب می کنی
 
چه با من،چه بی من
من،من نیستم دیگر حالا
مِن مِن
زیر این حجم-خالیِ-نبودن طبیعی ست
طبیعی ست
که پرتقال ها دلشان خون باشد
تو روی زمین وُ
آسمان سهم آنها
باز تو
باز زیباییت دیده می شود
ای جلوه ی جیوه ای
 
جلوی آینه بایست
روبه روی خودم
که تمام قد
از آن توام
و از این راز برایم پرده بردار
که چرا
که چگونه
وقتی تمام آینه ها می شکنند
از زیبایمان کاسته می شود 

 
#امیرحاجی_زاده

اینو به یاد داشته باش
آدم کسی رو که دوست داره، امتحان نمیکنه!
همه آدما نقاط تیره دارن
همه آدما یه چیز مخفی تو زندگیشون هست که از همه مخفیش کردن
به قول حاج اسماعیل دولابی؛
حتی اگه پاک ترین باغچه ها رو هم بیل بزنی، حداقل یه کرم توش پیدا میکنی!
خودت هم از این قاعده مستثنا نیستی!
پس اگه دوستش داری، هرگز امتحانش نکن!
اگه یه جایی امتحانت رو رد بشه،ممکنه واسه همیشه از چشمت بیفته!
و این در حالیه که ممکنه توی اون لحظه نتونسته باشه راه درست رو پیدا کنه و اما این به معنی بد بودن اون آدم نیست!
همه دچار لغزش و خطا میشن
مهم اینه تو اینو بدونی و سعی کنی به جای بر ملا کردن عیب های دیگران، اونها رو بر طرف کنی و بپوشونی!
آیینه خدا باش رفیق! خدا هزار عیب از من و تو دید و افشا نکرد!
این یعنی عشق!
نه عشق به یه شخص! چرا که اون جنبه محدودی از بی کرانگیه یه عشقه!
بلکه عشق به همه مخلوقات خدا
خدا از روح خودش در تو دمیده پس دوست داره مثل خودش بشی! نگو اون خداس و من یه بنده! تو میتونی به قدر تلاشت، خدا رو در خودت به وجود بیاری!
خدا هم میتونست همیشه مچتو بگیره اما دستتو گرفت! پس تو هم هرگز کسی که دوست داری رو امتحان نکن!

 قلب کلام اینه؛ ما هم میتونیم همدیگه رو امتحان کنیم. ولی کی؟ وقتی به اندازه خدا دانا و بینا بودیم، وقتی به اندازه خدا مهربان و بخشنده بودیم، وقتی به اندازه خدا دارا و توانا بودیم. خدا امتحان میکنه چون ما رو دوست داره. چون اگه امتحانشو قبول بشیم، بهمون یه پاداش درخور و سزاوار میده. پاداشی که کل زندگیمون رو تحت تاثیر قرار میده. امتحانات خدا چه در صورت قبولی و چه در صورت رد شدن، باعث رشد شخصیت ما میشن! اگر هم امتحانشو رد بشیم، هیچوقت از عشق و محبتش به ما کم نمیشه، ازمون ناامید نمیشه، رهامون نمیکنه، ما رو مجازات نمیکنه! در ضمن امتحانات خدا به علت دانایی و بینایی خدا، دقیقا متناسب با موقعیت و وضعیت فعلی ماست! اگر هر تصمیمی هم گرفته بشه، خدا همه چیز رو در نظر میگیره تا قضاوتی درست داشته باشه!
ولی وقتی ما همدیگه رو امتحان میکنیم، فقط برای مچ گیریه! هیچ هدفی اعم از رشد دادن و بالا بردن استعداد و دوست داشتن ما توش نیست! اگر توی امتحان همدیگه رد بشیم، از هم متنفر یا حداقل دور میشیم! و اگه قبول بشیم، بازم توی حالت شک باقی میمونیم و سعی میکنیم با امتحانای بیشتر بفهمیم دلیل انتخاب قبلیش همونی بوده که ما فکر میکردیم یا نه! ما اگه توی امتحان هم قبول هم بشیم، هیچ پاداش شایسته ای نمیتونیم به همدیگه بدیم! حتی شاید نخوایم صداشو دربیاریم! به همین دلیل میگم آدم کسایی که دوست داره رو امتحان نمیکنه!

#حصار_آسمان

خداوندا به من بفهمان؛
که من لیاقت آنکه برای بندگانت، لیاقت تعیین کنم را ندارم!
پس من به اندازه آنچه که تو میپسندی، خوب هستم و به اندازه آنچه که تو دوست داری، بزرگوارانه رفتار خواهم کرد!
نه به اندازه لیاقت موهوم و خیالی ای که از بندگانت در ذهن ساخته ام!
خداوندا به من بفهمان؛
هر عملی از جانب بندگانت، می تواند در اثر احساس و افکارشان در آن لحظه پدید آمده باشد، نه آنچه که در حقیقت هستند! و اینکه من هرگز از مسیری که آنها آمده اند، نیامده ام و آنچه آنان با آن روبرو بوده اند را نچشیده ام! پس بی هیچ قضاوتی خوب خواهم بود و درست رفتار خواهم کرد!
خداوندا به من بفهمان؛
که مهربانی آیین تو و رسم عشق توست! پس تنها زمانی میتوانم ادعای دوست داشتنت را داشته باشم که به کیش و آیین تو باشم! پس هرگز دلی را نشکنم، امیدی را از خود قطع نکنم، حالی را آشفته نسازم و تا زمانی که می توان مهربان بود و عشق ورزید، هرگز به دنبال قهر و دشمنی نباشم!


"حصار آسمان"

حافظه برای عتیقه کردن عشق نیست، برای زنده نگه داشتن عشق است. عشق، در قاب یادها، پرنده ای ست در قفس. عشق طالب حضور است و پرواز، نه امنیت و قاب.
چیزهایی را که از کف می روند و باز نمی گردند، حق است که به خاطره تبدیل کنیم و در حافظه نگهداریم... اما نگذاریم که عشق، در حد خاطره، حقیر و مصرفی شود.
ترک عشق کنیم، بهتر از آن است که عشق را به یک مشت یاد بی رنگ و بو تبدیل کنیم؛ یادهای بی صدایی که صدا را در ذهن فرسوده ی خویش و نه در روح به آن می افزاییم تا ریاکارانه باورکنیم که هنوز، فریادهای دوست داشتن را می شنویم.

"نادر ابراهیمی"

از کتاب: یک عاشقانه آرام / ص70-74

مطلب درباره "پل" یکی از زندانیان زندان فوسوم است. از جمع کسانی که طی سالها با آنها آشنا شده ام هیچکدام به اندازه او پشیمان و نادم نبودند. افسردگی از او یک بیمار روانی ساخته بود. مدتهای مدید تحت روان درمانی قرار گرفته بود. اما نتیجه مثبتی عاید نشده بود. یکی از روزها ماجرای زندگیش را برایم تعریف کرد:

"اوایل نوجوانی را پشت سر میگذاشتم که پدرم ما را تنها گذاشت. من با مادرم که بسیار مهربان و دوست داشتنی بود بزرگ شدم. مادرم شیفته خواندن کتاب بود. اما به تدریج بیناییش را از دست داد. خیلی دلش میخواست در خانه بمانم و برایش کتاب بخوانم. اما فرصت این کار را نداشتم. بیرون از خانه دوستانی داشتم و ماندن در خانه برایم جالب نبود.

اما سرانجام به این نتیجه رسیدم که در رفتارم تجدید نظر کنم. دوستان من به تدریج به اقدامات غیر قانونی متوسل میشدند. و من نگران آینده خودم بودم. یکی از شبها تصمیم گرفتم زودتر به خانه بروم و برای مادرم کتاب بخوانم. اما وقتی به منزل رسیدم او را مرده یافتم! مادرم در حالی که کتابی در دست داشت، روی صندلی اش مرده بود.

آن شب را هرگز از یاد نمیبرم.خاطره آن برای همیشه در ذهنم نقش بسته است. دیگر برایم مهم نبود چه سرنوشتی انتظارم را میکشد و دیری نپایید که سر از زندان درآوردم. حاظرم تمام باقیمانده عمرم را بدهم به شرط آنکه بتوانم یک شب برای مادرم کتاب بخوانم. اما دیگر خیلی دیر شده است"

داستان زندگی پل روی من تاثیر عجیبی گذاشت. نمیدانستم که به او چه بگویم. هر چه تلاش کردم کلمه ای بر زبانم جاری نشد. به نظر میرسید که هرگز نتوانم به او کمک کنم. تنها مطلبی که به ذهنم میرسید این بود: "پل، با این اشتیاقی که به جبران گذشته ها داری، مطمئن هستم که خداوند روزی به تو فرصت دوباره خواهد داد."

ماه ها گذشت و پل بعد از سالها از زندان آزاد شد. دو سال دیگر هم گذشت اما ماجرای زندگی پل در ذهن من باقی ماند. تا اینکه شبی دیر وقت از نیویورک به من زنگ زدند. پل بود! گفت:"داگ" به خاطر داشتم که در دان ویل زندگی میکنی. توانستم شماره تلفن تو را پیدا کنم. حق با تو بود. خداوند به من کمک کرد تا گذشته را جبران کنم.

پل ادامه داد: چند هفته پیش با اتومبیلم از شهر میگذشتم چشمم به تابلویی خورد که روی آن نوشته بودند "نقاهت گاه". احساس کردم که دلم میخواهد به نقاهت گاه بروم. زنی پشت یک میز نشسته بود. به سوی او رفتم. پرسیدم: کسی هست که بخواهد برایش کتاب بخوانم؟! زن با تعجب به من نگاه کرد و گفت: بله، پیرزنی در اینجا زندگی میکند که عاشق خواندن کتاب است اما بیناییش را از دست داده است. اگر بخواهی تو را به نزد او میبرم.

به اتاقی وارد شدیم که زنی کتاب به دست در آنجا نشسته بود. کتابش را به من داد. گویی که انتظارم را کشیده باشد! شروع به خواندن کتاب کردم. در مدت چند هفته بارها به او سر زدم و برایش کتاب خواندم.

دو شب پیش در حالی که برای او کتاب میخواندم، احساس کردم که تغییری ایجاد شده است. به او نگاه کردم، انگار مادرم را دیدم که تبسمی بر لب داشت! چشمانم را بستم و لحظه ای بعد چون دوباره چشم باز کردم باز مادرم را دیدم که گویی تبسم بر لب داشت. باز چشمانم را بستم و باز کردم و این بار همان خانم سالخورده را دیدم. ناگهان احساس ناخوشایندی که سالها بر من حاکم بود از بین رفت. تاسفی در من باقی نمانده بود. به یاد حرفهای شما افتادم که گفتید: اگر به اندازه کافی میل جبران داشته باشی، این فرصت به تو داده خواهد شد. دانستم که مادرم مرا بخشوده است.

در آن لحظه نه من و نه پل هیچکدام نمیدانستیم که این ماجرا را میلیونها میلیون نفر خواهند خواند زیرا در آن زمان قصد نگارش نداشتم. من حالا با پل تماسی ندارم. اما مطمئن هستم که او و مادرش هم عقیده اند. اگر بتوانیم از زندگی آنها درسی بیاموزیم، فایده اش از ساله رنج و محنت فراتر خواهد رفت.

"داگ هوپر" روانشناس مطرح آمریکایی در کتاب "تو همه اندیشه ای"