مثل ایستادن گلوله در قلب سربازی که به احترام وطن ایستاد ایستاده ام! پای دوست داشتنت!
#احسان_قربانیان
دلم برای هر دویمان می سوزد!! هر دو عاجز مانده ایم! من، از شنیدن دوباره نامم از زبان تو تو، از بیرون راندن عشقت از دل من
و چه رنجی می برد عشق از این گیر و دار ما
بیا تازه کار بودنمان را به رخ دنیا نکشیم بگذار فکر کنند قبل از آدم و حوا این ما بودیم که عشق را به ناممان زده اند بیا فکری به حال ماهی های این حوض خشکی زده بکنیم ... اصلا چشمانت را ببند و گوش دلت را بسپار به صدای خدا عشق از اوست و او از عشق مگر میشود نفهمد راه کدام است و چاه کدام؟ از قلب تو، از قلب من، تا خدا یک راه میانبر هست ... باور کن! بگذار از آن راه بازگردیم به آغوش خدا بگذار که عشق مسئله هایمان را حل کند بگذار این گره های کور به دستان صبور او باز شود مگر به عقده گشایی های #حضرت_عشق نرسیده ای؟
تهمت نالایقی بر ما زدی، رفتی قبول در پی لایق برو ما هم تماشایش کنیم
#شاهین_پور_علی_اکبر
عزیزِ دل، تو را با خویشتن یکدل نمی بینم به جز خونِ دل از این عشقِ بی حاصل، نمی بینم هزاران جهد کردم تا به راهت آورم، لیکن چه حاصل؟ چون تو را در همرهی مایل نمی بینم
تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم؟! شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم تو چیستی که من از موج هر تبسم تو به سان قایق سرگشته روی گردابم
توصیه : دکلمه این شعر خیلی دلنشینه. میتونین اون رو با صدای #مولود_زهتاب بشنوین. بشنوید: و یا دانلود کنید: [گلهای غربت 1 - مولود زهتاب]
سالها بعد که داماد خانواده ای شدی... درست همان موقع که برای خودت خانواده ای تشکیل داده ای و مردِ زندگیِ همسرت شده ای... همان سالها وسطِ تمامِ خستگی هایت ناخواسته یادِ من و دوست داشتنم می افتی... یادت می افتد که چه خوب بلدت بودم و میدانستم چگونه خستگی هایت را فروکش بکنم... به همسرت نگاه میکنی... در رفتارش،درنگاهش دنبالِ من میگردی... دنبال توجه هایم... دلت برای دوست داشتن های زیادم... دلت برای دلنازکی هایم... دلت برای گوش به فرمانت بودن هایم... دلت برای یکرنگی هایم... دلت برای شیطنت و بچه بازی هایم تنگ میشود... از نگاهِ سردی که داری تعجب میکند... می آید کنارت مینشیند و دستهایت را میگیرد و دلیل سردی دستانت را میپرسد... و تو ناچارا لبخندِ مصنوعی تحویلش میدهی و میگویی: عزیزم...اشتباه میکنی! بغضت را قورت میدهی و یادت می افتد که آن روزها برای خوب شدن حال و احوالت چه ها که نمیکردم... تازه متوجه میشوی دلت یک عمر احساس را به قلب من بدهکار است... تازه متوجه میشوی که با قلبِ ویرانه ام چه کرده ای... تازه میفهمی که هیچکس به اندازه ی من بفکرِ حالِ دلت نیست... پشیمان میشوی اما چه سودی دارد... آنموقع برای این فکرها خیلی دیر شده است دلت پیش من است اما... نمیتوانی برگردی و بدرفتاری هایت را،بی توجهی هایت را،قلبی که تکه تکه اش کردی را، نبودن هایت راجبران کنی... شب و روزت را گم میکنی... درست مثلِ من که شبهایم با سردی تمام به صبح میرسد... درست مثلِ من که نمیتوانم دیگر دلم را به احدی بسپارم، توهم در آغوشِ دیگری با یادِ من بخواب میروی...
همه جا ساکت و خلوت بود. جز آوازِ یکنواختِ جیرجیرکها صدایی شنیده نمیشد. نورِ رنگ پریده ماه قسمتی از لبه ی بام و دیوارِ خانه ها و سطحِ خاکفرشِ کوچه را روشن کرده بود اما هر کنج و زاویه ای همچنان در تاریکی مرموزی مانده بود. درِ همه ی خانه ها بسته بود و پنجره ی تعدادی از آنها که رو به کوچه باز میشد، یا در سیاهی کوری فرو رفته بود؛ و یا از بعضیشان نورِ زردِ ضعیفِ خواب آلوده ای به بیرون میتابید.
حبیب نهیب زد: صبر کن. چرا اینقدر تند میروی؟ اما او جواب نداد؛ پشتِ سرش را نگاه نکرد، و حتی به سرعتِ قدمهایش افزود. این رفتار باعث شد تا حبیب بیشتر دچار شک و تردید بشود چون مسعود همیشه گوش به فرمان بود و هرگز از دستورهایش سرپیچی نمیکرد. از خودش پرسید: نکند راست راستی ... اما هنوز یقین نداشت. غرورش هم اجازه نمیداد این سؤال را به زبان بیاورد. پس ناچار ساکت ماند.
همانطور که لحظه به لحظه قدمهای تندتر و بلندتری بر میداشت، به فکر فرو رفت. صدای پاهایشان روی خاکفرشِ کوچه زود خفه میشد. شتابان از مقابل خانه های کوتاه و بلندِ خاموش می گذشتند و همراهشان، سایه ی کمرنگ، باریک، دراز و شکسته ی قامتشان روی دیوارها کشیده میشد و گاه برای لحظه ای در شکافِ دیواری، کنجِ درگاهی، و یا در خمِ پس کوچه ای گم میشد و بی درنگ پیدا میشد. سایه روشن ها، همراهِ سکوت و خلوتی کوچه، فضای وهمناکی را به وجود آورده بود؛ بقدری که حبیب خیال میکرد در هر زاویه و در هر نقطه ی تاریک، موجودِ ناشناخته ی مرموزی پنهان شده و نفس در سینه حبس کرده، آماده است تا به اشاره ای موهوم یکباره از کمینگاه اش بیرون بپرد.
#اسماعیل_زرعی #پهلوان_حبیب از کتاب #افسانه_های_عامیانه دانلود کتاب از اینجا: [دانلود]
توضیحاتی در مورد داستان: ماجرا به سالیان دوری برمی گردد که مردم به موجوداتی اعتقاد داشتند به نام "مرد آزما"! این موجودات که به تصور مردم گروهی از جنیان بودند، نیمه های شب با ظاهر دیگری به در خانه افراد نیرومند رفته و با هر نیرنگ و ترفندی آنها را از خانه بیرون می کشاندند و به جای تاریک و خلوتی میبردند. قهرمان داستان ما، پهلوان حبیب، یکی از نامدارترین مردمان زمان خود بود. هم در تنومندی و زور بازو و هم در اخلاق و منش. او در حجره خود به همراه شاگردش مسعود، به نمد مالی مشغول است. مسعود که نوجوانی لاغر اندام است، مسئول نگهداری از مادر پیر و مریض خود شده و پهلوان حبیب که این موضوع را می داند، کاملا هوای شاگردش را دارد.
پی نوشت: در زمانهای دور، وقتی که نه تلویزیونی بود و نه گوشی تلفنی، مردم توی شبای چله و شب نشینی هاشون، برای هم داستان یا به اصطلاح، "متل" تعریف میکردن. اکثر این داستان ها ترسناک بودن. چرا که آدما رو میخکوب و محو صحبت های قصه گو میکرد. بخصوص اینکه اون موقع لامپ هم نبوده و در نور فانوس و شمع این داستان ها نقل میشد، بر ترسناکی اونها اضافه میکرد. البته اینها همه داستان هستن. این کتاب رو یکی از نویسنده های همشهری خودم، از بزرگان پرسیده و با زبان توصیفی خودش، به رشته تحریر درآورده. و الحق که در توصیف صحنه ها سنگ تمام گذاشته. این مجموعه به اسم افسانه های عامیانه به چاپ رسیده که شامل چندین داستان هست. البته بهترین داستان پهلوان حبیبه. توصیف صحنه ها به سادگی در ذهن صورت میگیره و خواننده فقط کافیه در سکوت این کتاب رو بخونه.
هر کسی روزنه ایست به سوی خداوند اگر اندوهناک شود! اگر ... به شدت اندوهناک شود!
#مصطفی_مستور
آدم از یک جایی به بعد دیگر خودش را به در و دیوار نمیکوبد، از هر چه هست و نیست شاکی نمیشود، از آدم ها فاصله نمیگیرد از هیچ کس، دیگر متنفر نمیشود. دیگر گریه نمیکند غصه نمی خورد از حرف کسی نمی رنجد. دیگر شعر نمیخواند، موسیقی گوش نمیدهد، سیگار نمی کشد به کسی زنگ نمی زند، کسی هم به او زنگ نمی زند. دیگر صدایی، اتفاقی، بوی عطری، اسمی، زنگ تلفنی، نامه ای، خاطره ای، حرفی حواسش را پرت نمی کند. آدم از یک جایی به بعد، دیگر منتظر نمی ماند، دیگر عجله نمی کند، دیگر حوصله اش سر نمی رود، دیگر بی قرار نمیشود.
تمام حقوق مادی و معنوی این وبلاگ متعلق به حصار آسمان می باشد
